Υπάρχει μία παροιμία που λέι: Κάλιο πρώτος στος χωριό παρά δεύτερος στην πόλη.
Μετα τα γεγονότα στην Αμάρανθο θυμήθηκα αυτή την παροιμία.
Θα προσπαθήσω να την σχολιάσω.
Έχω ζήσει όλη τη ζωή μου μόνο σε πόλεις, για την ακρίβεια σε δύο πόλεις, αν εξαιρέσουμε 2-3 μήνες, την Αθήνα και τις Βρυξέλλες. Για να αντιστρέψω την πρόταση, δεν έχω ζήσει ποτέ σε επαρχία. Η εμπειρία μου με την επαρχία προέρχεται από την συναναστροφή μου με φοιτητές και συναδέλφους. Θα ήθελα να σημειώσω πως προφάνως ανοίκω στο 3% των Ελλήνων που είχαν πρόγωνους χωριάτες γιατί από ότι έχω καταλάβει, όσα χρόνια ζω στην Ελλάδα, το υπόλοιπο 97% έχει για πρόγωνους ή τον Σωκράτη ή τον Alexander the Gay.
Αν μπορώ να ερμηνέυσω το νόημα της παροιμίας καταλήγω στό εξής συμπέρασμα. Στο χωρίο, παρόλο που είναι ένα χωριό, αν είσαι «κάτι» τότε ξεχωρίζεις από την υπόλοιπη κοινωνία, ενώ στην πόλη αν είσαι το ίδιο «κάτι»... ατύχησες υπάρχουν άλλα (πολλά, πάρα πολλά) Χ «κάτι» σαν εσένα οπότε είσαι ένας από τους πολλούς.
Για να το θέσω με άλλους όρους, δεν έχει σημασία τι είσαι στην πραγματικότητα, αν είσαι κάτι ή «κάτι», αλλά αν ξεχωρίζεις από τον μικρόκοσμο σου.
Συγνώμη αλλά αυτή η νοοτροπία δεν μου αρέσει. Δεν μου αρέσει αυτή η στενότητα σκέψης, αυτή η κλειστή κοινωνία, αυτός ο αρρωστημένος εγωισμός, σημασία δεν έχει τι είμαι αλλά πως στέκω συγκριτικά με τους άλλους.
Πιστεύω πως σημασία έχει να είσαι κάτι, όχι «κάτι».
Μιας και αναφέρθηκα στην εμπειρία μου με την επαρχία.
Πριν από λίγα χρόνια στην εταιρία όπου δούλευα ήρθε ένας νέος συνάδελφος. Εν αντιθέση με την τους υπόλοιπους «νέους» (για να ενθιμούμαστε τας ένδοξας ημέρας οπου υπηρετούσαμε την πατρίδα) ήρθε με ένα υφάκι. Ένα υφάκι μεγαλύτερο από το συνηθισμένο. Οκ στην χώρα μας πρέπει να έχεις ένα υφάκι για να επιβιώσεις, αλλά αυτό το συγκεκριμένο υφάκι με χαλούσε περισσότερο από ότι συνήθως.
Μετά από λίγες ημέρες το υφάκι αποκάλυψε τους λόγους ύπαρξης του: «σσσσς ο Μπαμπάς μου είναι ο λυκειάρχης του χωριού»...
Οκ χέστηκα!
Από την άλλη δεν πρόκειται ποτέ να κρίνω κάποιον για την επαγγελματική ιδιότητα των γονιών του και δεν πρόκειται να πουλήσω μούρη (αν μπορώ) για την επαγγελματική ιδιότητα των δικών μου άρα δεν πρόκειται να δεχτώ κάποιον που έρχεται με υφάκι «ξέρεις ποιος είναι ο πατέρας μου;».
Ναι ζω στην Αθήνα. Πόσα λύκεια έχει αυτή η πόλη 500, 1000; Δεν ξέρω ακριβώς αλλά υπάρχουν τουλάχιστον 500 κανακάριδες σαν αυτόν. Φυσικά η Αθήνα είναι πόλη και πρωτεύουσα. Έχει γιους βουλευτών, υπουργών, δικαστών του Αρείου Πάγου κλπ. Αν ο γιος του λυκιάρχη έχει ένα υφάκι τότε αυτοί θα πρέπει να έχουν 100.
Παρεπιπτώντος: Δεν δέχομαι το υφάκι κανενός.
Για να γυρίσω στην Αμάρανθο, 2 από τους κατηγορούμενους ήταν γιοι «κάτι»: Καθηγητή και Αστυφύλακα. Η κλειστή κοινωνία τους δεν μπορεί να καταδικάσει τους «κάτι», στην πόλη (ευελπιστώ) οι κάτι, όχι μόνο οι «κάτι» να μην είναι υπέρ άνω του νόμου.
Ναι στην εταρία που δούλευα, δηλαδή το χωριό, είμαι «κάτι» αλλά στην αγορά εργασίας, δηλάδη την πόλη., είμαι «κάτι» ή κάτι; Συγνώμη αλλά ο «μάγκας» είναι αυτός που είναι κάτι στην πολή όχι «κάτι» στο χωριό.
Αναρτήσεις
