Ο Έρωτας...

Σήμερα μπήκα στο μπλογκ και είδα ότι είχα καιρό να ανεβάσω ποστ οπότε κοίταξα την “καβάτζα” με πρόχειρα ποστς που έχω για να διαλέξω ένα αλλά δυστυχώς τα περισσότερα ήταν αρνητικά. Στη συνέχεια κοίταξα τις αναρτήσεις μου και είδα ότι πολλές από αυτές ήταν αρνητικές. Προφανώς δεν πιστεύω στις “αρνητικές ενέργειες” και διάφορες άλλες δεισιδαιμονίες μιας και αυτό όχι μόνο γιατί ζω στον γεωγραφικό χώρο που γεννήθηκε ο Ορθολογισμός αλλά και γιατί το εγκεφαλικό μου δεν μου κατέστρεψε τον εγκέφαλο οπότε αποφασισα να γράψω για ένα από τα ωραιότερα συναισθήματα: τον Έρωτα.

Πρέπει να παραδεχτώ πως έχω να ερωτευτώ πολλά χρόνια, πολύ πριν τον ανεύρυσμα μου και μου λείπει.

Προφανώς και έχω ερωτευτεί πολλές φορές στη ζωή μου και ξανά προφανώς τώρα που δεν νοιώθω αυτά τα αισθήματα για τις γυναίκες που είχα ερωτευτεί έχω μετανοιώσει για μερικές “επιλογές” μου. Άλλες “επιλογές” μου ήταν πολύ σωστές.

Όταν ερωτεύομαι νοιώθω ότι πετάω και σκέφτομαι μόνιμα το “εκλεκτό” άτομο της καρδιάς μου. Φυσικά αρχίζω και προσέχω τον εαυτό μου αυξάνοντας τη γυμναστική και μειώνοντας την ποσότητα φαγητού που καταναλώνω, το αυτονόητο αποτέλεσμα είναι πως φτιάχνω και τη φυσική μου κατάσταση αλλά και την εμφάνιση μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα καλοκαίρι που είχα ερωτευτεί μία κοπέλα, έχανα συνέχεια βάρος με, λογικό, αποτέλεσμα να αγοράσω το ίδιο παντελόνι 3 φορές και κάθε φορά σε μικρότερο νούμερο.

Το συνηθισμένο πρόβλημα μου όταν ερωτεύομαι είναι πως το άλλο άτομο δεν τρέφει τα ίδια αισθήματα και προφανώς μου έχει συμβεί το αντίθετο: μία κοπέλα να είναι ερωτευμένη μαζί μου και εγώ όχι.

Κλείνω το κείμενο με μία πρόταση από τα αρχαία Ελληνικά, παρόλο που δεν το συνηθίζω: "Έρως ακατανίκητο μάχε".