Η Εκδίκηση του χωριού.

Σημειώνω πως έχω ζήσει όλη τη ζωή μου σε πολείς. Για την ακρίβεια σε δύο, στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ζω σε μικρές πόλεις μιας ανάμεσα στα πολλά άλλα μου αρέσει η ανωνυμία.

Επίσης θέλω να σημειώσω πως δεν έχω ένα τόπο καταγωγής μιας και τα ανήψια μου γεννήθηκαν στις Βρυξέλλες, όπου ζει η αδελφή μου. Εγώ και η αδελφή μου γεννηθήκαμε στην Αθήνα. Η μητέρα μου στη Μεσσηνιακή Μάνη, η γιαγιά μου γεννήθηκε στον Μεσσηνιακό κάμπο και ο παππούς μου στην Ιστανμπούλ. Ο πατέρας μου γεννήθηκε σε ένα χωριό στο νομό Σερρών, ο παππούς μου σε ένα χωριό ανάμεσα στη Λαμία και στο Καρπενήσι και η γιαγιά μου στην Ευρωπαϊκή Τουρκία. Από όλα αυτά τα μέρη, δεμένος συναισθηματικά είμαι περισσότερο με τις Βρυξέλλες μιας και μεγάλωσα εκεί και με τη Μεσσηνία μιας και είμαστε περισσότεροι δεμένοι με το σόι της Μητέρας μου.

Πριν από λίγο πήγα να αγοράσω ένα κουλούρι σε ένα μαγαζί που ονομάζεται: το Χωριάτικο και ήταν η έμπνευση για αυτό το ποστ.

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε πως η χώρα μας (δυστυχώς) δεν γνώρισε τη Βιομηχανική Επανάσταση με αποτέλεσμα η αστυφυλία να εκδηλώθεί, με καθυστέρηση, τον 20ο αιώνα, όπου πάρα πολλοί συμπατριώτες μας έφυγαν από τα χωριά τους και πήγαν, πάνω από όλα, στις δύο μεγάλες πόλεις της χώρας μας.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία νοσταλγία για το χωριό. Σε πάρα πολλά μαγαζιά που σχετίζονται με το φαγητό υπάρχουν επιλογές που έχουν σαν επίθετο τη λέξη χωριό ή κάποιο παράγωγό της. Δεν αναφέρωμαι στην χωριάτικη σαλάτα αλλά σε όλα τα άλλα προϊόντα.

Το Χωριάτικο είναι πράγματι χωριάτικο μιας και όχι μόνο έχει ιστοτόπο αλλά και 12 υποκαταστήματα :P