Ποστς για αυτή την πόλη έχω γράψει και στα 2 μου μπλογκς οπότε αν θέλετε μπορείτε να τα διαβάσετε και να τα σχολιάσετε: ΙωαννηςΚ ioannisk
Οι λόγοι για τους οποίους χαίρομαι που θα πάω είναι πολλοί: ο βασικότερος είναι ότι θα δω τα ανήψια μου τα οποία δεν χάρηκα αρκετά φέτος το καλοκαίρι μιας και έλειπα για ένα μεγάλο διάστημα, ο δεύτερος είναι ο πολιτισμός (αν είναι καλός ο καιρός θα λιώσω στο περπάτημα :)), ο τρίτος η πολυπολιτισμικότητα μιας και οι Βρυξέλλες είναι μία από τις πλέον πολυπολιτισμικές πόλεις, ο τέταρτος οι παιδικοί μου φίλοι, ο πέμπτος η αδελφή μου και τέλος η ηρεμία που χαρακτηρίζει την πόλη. Μπορεί να μένω σε μία ακριβή περιοχή (Κεφαλάρι Αττικής) αλλά έχει αρκετό θόρυβο μιας και υπάρχουν μαγαζιά, καφετέριες, clubs, κάγκουρες, μηχανές (ειδκά harley) κλπ...
* Η πόλη έχει 3 ονόματα μιας και το Βέλγιο έχει 3 επίσημες γλώσσες: τα Γαλλικά, τα Φλαμανδικά (τα οποία είναι η επικρατέστερη γλώσσα στη χώρα αλλά όχι στη πόλη) και τα Γερμανικά. Μέχρι τα μέσα τις δεκαετίας του 90 οι Βρυξέλλες αποτελούσαν μέρος της Φλάνδρας παρόλο που τα Φλαμανδικά σχεδόν δεν υπήρχαν αλλά μετά τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις το Βελγίο έγινε ομόσπονδο κράτος. Η παρατήρηση έχει σημασία μιας και τα Φλαμανδικά είναι η τρίτη γλώσσα της πολής μετά τα Οι Βρυξέλλες έγιναν ένα από τα 3 ομόσπονδα κράτη.
Όταν περπατάω στους δρόμους βλέπω συνέχεια φοβισμένους ανθρώπους και δεν αναφέρομαι μόνο σε ανθρώπους κάποιας ηλικείας που κάπου είναι λογικό.
Δυστυχώς πρέπει να πω ότι είναι αναμενόμενο και αυτό για 2 λόγους: Πρώτον η τραγική Ελληνική τηλεόραση η οποία είναι πολύ καλή στη δημιουργεία κλίματος φόβου και Δεύτερον στο πού χαμηλό επιπέδο παιδείας του μέσου Έλληνα.
Πριν απο λίγα χρόνια είχε γίνει τεράστια επιτυχία το έργο: Bowling for Columbine του Michael Moore, ξαναλέποντας το νοιωθω ότι εκεί βαδίζει και η Ελλάδα :(
Χθες είχα μία κουβέντα με μία φίλη η οποία μου έλεγε ότι η ζωή του ανθρώπου είναι θείο δώρο οπότε πρέπει να την προσέχουμε. Συμφωνώ εν μέρη αλλά υπάρχει και η άλλη άποψη:
You'll take my life but I'll take yours too You'll fire your musket but I'll run you through So when you're waiting for the next attack You'd better stand there's no turning back
The bugle sounds as the charge begins But on this battlefield no one wins The smell of acrid smoke and horses breath As you plunge into a certain death
The horse he sweats with fear we break to run The mighty roar of the Russian guns And as we race towards the human wall The screams of pain as my comrades fall
We hurdle bodies that lay on the ground And as the Russians fire another round We get so near yet so far away We won't live to fight another day
We get so close near enough to fight When a Russian gets me in his sights He pulls the trigger and I feel the blow A burst of rounds takes my horse below
And as I lay there gazing at the sky My body's numb and my throat is dry And as I lay forgotten and alone Without a tear I draw my parting groan
Πριν από λιγο καιρό είχα ανεβάσει αυτό το ποστ: Το εφάπαξ στο οποίο σχολίαζα την τάση να έρχονται στην Ελλάδα συγκροτήματα μουσικής μίας κάποιας ηλικίας. Δυστυχώς είναι ακόμα επίκαιρο και ο λόγος που το ξανα ανεβάζω είναι γιατί χθες βράδυ συνάντησα κάτι νεαρούς που θα πήγαιναν στην συναυλία των Metallica και μου είπαν ότι είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Τους είπα ότι δεν ήταν ποτέ μιας και ήταν ένα σημαντικό συγκρότημα για την μουσική τύπου Heavy Metal. Ετυχε και τους είχα δει ζωντανά στο Βέλγιο πριν από 20 χρόνια αλλά δεν είχα πάει για αυτούς αλλά για τους AC/DC.
Το αρχικό μου ποστ είναι αυτό: Το σημερινό κείμενο δεν είναι αφιερωμένο στην αποζημείωση που θα πάρουμε όλοι οι εργαζόμενοι όταν βγούμε στην σύνταξη αλλά στο φαινόμενο που παρατηρώ με τα συγκροτήματα κάποιας ηλικίας που έρχονται στην Ελλάδα για συναυλίες.
Πρέπει να κάνω μερικές παρατηρήσεις: Πρώτον ηλικιακά δεν ανήκω πλέον στους ανθρώπους που προορίζονται αυτά τα events, παρόλο που στις συναυλίες πηγαίνουν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα, περί ορέξεως: κολοκυθόπιττα που θα έλεγε και η γιαγιά μου και προφανώς δεν μου πέφτει λόγος. Δεύτερον, έτυχε και στην χώρα που μεγάλωσα, στο Βέλγιο, να γίνονται πολλές συναυλίες όταν είχα τη σωστή, με ή χωρίς εισαγωγικά, ηλικία, δηλαδή όταν σπούδαζα. Παρόλο που οι Έλληνες είναι περισσότερο ένθερμοι για τέτοια γεγονότα από τους Βέλγους, εκεί γίνονται περισσότερες συναυλίες μιας και βρίσκεται στο κέντρο της Ευρώπης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν έκανα τη στρατιωτική μου θητεία, το 1996 με 1997, και έλεγα στους άλλους στρατιώτες σε ποιες συναυλίες έχω πάει νόμιζαν ότι έκανα μόνστρα. Θέλω επίσης να σημειώσω ότι όσες συναυλίες έχω πάει γινόντουσαν είτε στις Βρυξέλλες είτε στη Φλάνδρα. Ένας άλλος παράγοντας που καθόριζε το γεγονός ότι τότε στο Βέλγιο γινόντουσαν περισσότερες συαυλίες από ότι στην Ελλάδα είναι οικονομικός μιας και τότε ο μέσος Έλληνας δεν μπορούσε να πληρώσει το εισιτήριο. Ευτυχώς η Ελλάδα από τότε έχει πλουτίσει και ο μέσος Έλληνας μπορεί και πληρώνει το εισιτήριο παρόλο που είναι ακριβότερο από ότι στη Δυτική Ευρώπη. Τρίτον, το βρίσκω οξύμωρο να κάνουν συναυλίες συγκροτήματα τα μέλη των οποίων έχουν κάποια ηλικία και παίζουν νεανική μουσική: Deep Purple, Black Sabbath, Aerosmith, Scorpions. Τους Aerosmith είχα δει επειδή μου άρεσε το support τους, οι The Cult. Από τη λίστα πρέπει να εξαιρέσω τους Scorpions μιας και με αυτή τη τουρνέ κλείνουν τη καρίερα τους.
Κλείνω λέγοντας ότι στην Ελλάδα έχω πάει σε 2 συναυλίες και το μετάνιωσα. Ο λόγος που πήγα ήταν ότι και 2 συγκροτήματα ήταν εφηβικό απωθημένο: στους Depeche Mode όπου η συναυλία έγινε στη Μαλακάσα και όταν τελείωσε η συναυλία περπατούσαμε 45 λεπτά ανάμεσα στις εξατμίσεις των αυτοκινήτων και στους Beastie Boys η συναυλία των οποίων έγινε σε μία πρώην Ολυμπιακή εγκατάσταση. Η συναυλία ήταν μια χαρά όσπου ξαφνικά κάποιος λέει στα μέλη του συγκροτήματος κάτι και σταμάτανε να παίζουν. Κοιτάμε δεξιά και αριστερά και βλέπουμε σύννεφα καπνού. Οι γνωστοί-άγνωστοι είχαν κάνει ξανά το έργος τους. Το χειρότερο είναι ότι είχαν λεηλατήσει και το μέρος όπου έπρεπε να αφήσουμε τα αντικείμενα αξίας μας. Η αποθέωση ήταν στο τραγικό site indymedia στο οποίο κάποιος φωστήρας ανέβασε κείμενο και πανηγύριζε επειδή λέει είχαν απαλλοτριώσει το χώρο. Κλείνω με μία ρητορική ερώτηση: εγώ, ένας απλός άνθρωπος, και ο κάθε εγώ τι φταίμε που πληρώσαμε άδικα το εισιτήριο;
Σήμερα, 14 Ιουλίου, είναι η επέτειος της Γαλλικής επανάστασης, όποιος θέλει να μάθει περισσότερα μπορεί να διαβάσει το σχετικό λήμμα στη Βικεπείδια: Γαλλική Επανάσταση.
Ο Diego Armando Maradona ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρηστές που γνώρισε η ανθρωπότητα και ο μόνος που μπορεί να του αμφισβητήσει τα πρωτεία είναι ο Pelé.
Είμαι σίγουρος ότι όλοι θα θυμόσαστε πως χάρη σε αυτόν η Αργεντινή κέρδισε το παγκόσμιο κύπελο ποδοσφαίρου στο Μεξικό το 1986. Ο αγώνας που σημάδεψε αυτή την διοργάνωση ήταν ενάντια στην Αγγλία όπου η Αργεντινή κέρδισε με 2-1, και τα 2 γκολ τα σκόραρε ο Maradona. Το πρώτο γκολ, που έμεινε στην ιστορία ως το “το γκολ από το χέρι του Θεού” ήταν ένα ξεκάθαρο χέρι. Το δεύτερο του γκολ ήταν σκέτη μαγεία μιας και πέρασε σχεδόν όλη την αγγλική ομάδα και σκόραρε. Ο αγώνας αυτός είχε τεράστια σημασεία για την Αργεντινή μιας και έγινε 3 μόλις χρόνια μετά την στρατιωτική ήττα τους για τα νησιά Falklands.
Ο Maradona είναι τόσο αγαπητός στην χώρα του σε σημείο κάποιοι να έχουν φτιάξει και θρησκεία με το όνομα του.
Η ομάδα που συνδιάστηκε περισσότερο με την καριέρα του σαν ποδοσφαριστής ήταν η Σ.Σ.Κ. Νάπολι με τη οποία κέρδισε το κύπελλο UEFA, νυν κύπελλο ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ. Κατά την διάρκεια της διαμονής του στη Νάπολη εμπλέξε και με την τοπική Μαφία.
Οπως σε όλους τους μύθους η ιστορία του έχει και πολλές αρνητικές πλευρές.
Εμπλεξε με ναρκωτικά και αλκοόλ αλλά κατάφερε να επιβιώσει και από τα δύο.
Ενα από τα αποτέλεσματα της χρήσης ναρκωτικών ήταν τα βίαια ξεπάσματα του ενάντια των δημοσιογράφων, σε σημείο να τους πυροβολήσει μερικές φορές.
Πλέον ο Maradona είναι προπονητής της εθνικής ομάδας της Αργεντινής αλλά παρόλο που η ομάδα του είναι γεμάτη αστέρες, με πρώτο και καλύτερο τον Λιονέλ Μέσι, δεν κατάφερε να κερδίσει τον Μουντιάλ και αποκλείστηκε άδοξα και άνετα από την Γερμανία με 4-0.
Ετυχε και είδα ζωντανά τον τελευταίο του αγώνα σαν ποδοσφαιριστή το 1994 στο μουντιάλ των ΗΠΑ όπου έπαιξε εναντίων της εθνικής Ελλάδας, η Αργεντινή κέρδισε εύκολα με 4-0 αλλά στο τέλος του αγώνα ο Maradona πιάστηκε ντοπαρισμένος.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι είναι ένας γραφικός άνθρωπος μιας και δηλώνει επαναστάτης, με τατουάζ του Τσε Γκεβάρα στο μπράτσο του, και εχθρός του Pelé, όμως παίρνει μέρος μαζί του σε διαφημίσεις της Louis Vuitton για το περιοδικό Economist. Αλλη μία απόδειξη της γραφικότητας του είναι ότι πριν τον αγώνα με την Γερμανία δήλωσε ότι οι γερμανοί θα κερδίζουν μόνο αν αφήσουν το πετσί τους στον αγωνιστικό χώρο. Ολοι γνωρίζουμε ότι η Γερμανία κέρδισε χαλαρά και φυσικά κανένας Γερμανός ποδοσφαιριστής δεν άφησε το πετσί του στον αγωνιστικό χώρο :) Σχετικό video: Οι αντιδράσεις του Μαραντόνα στα γκολ της Γερμανίας (vid).
Συγκριτικά με αυτό το γεγονός ότι είπε ψέματα μετά τον αγώνα με την Ελλάδα ότι οι ελληνες αμυντικοί έπαιζαν βρώμικα τον Μέσι είναι λεπτομέρεια...
Ο άνθρωπος πλέον είναι ο ορισμός της γραφικότητας και είναι τραγικό μιας και σαν ποδοσφαιριστής ήταν μεγιστος.
Η απόδειξη της λατρείας που τρέφουν οι συμπατριώτες του είναι η υποδοχή του του έκαναν παρά το φιάσκο της Νότιας Αφρικής: "Diego 2014".
Κλείνω με τη σκηνή που πρέπει να τον θυμόμαστε, την γκολάρα ενάντια των Αγγλων στο μουντιάλ του Μεξικό: .
Προσθήκη 24/7/2010: Τελικά η περίπτωση του είναι κλινική, τον είδα στην τηλεόραση να χειροκρατάει τον πύρηνο λόγο του Hugo Chavez, λέτε ο τελευταίος να έχει εξοπλίσει τον στρατό του με παραλαγές του με ρούχα του οίκου μόδας louis vuitton που διαφημίζει ο πρώτος; :P
Αναρτήσεις
