Ο Μάκης.

Ή αλλιώς κακό σκυλί ψώφο δεν έχει. Σήμερα πήγα για μπάσκετ στο γήπεδο της Πολιτείας και ο Μάκης ζει και βασιλεύει...

Ένα σκυλί έχω μισήσει στην ζωή μου:

Συνήθως πηγαίνω για basket σε ένα συγκεκριμένο γήπεδο. Έχει πολλά πλεονεκτήματα: είναι κοντά στο σπίτι μου, ο αγωνιστικός χώρος είναι σε τέλεια κατάσταση, βρίσκεται σε απίστευτη τοποθεσία, δεν έχει πολύ κόσμο. Έχει όμως ένα τεράστιο μειονέκτημα: ένα ημί-αδέσποτο σκύλο που εκτελεί χρέη φύλακα και το οποίο αποκαλώ Ρατανπλάν. Με τον original Ρατανπλάν έχουν αρκετά κοινά: είναι συνάδελφοι, «φύλακες» και οι δύο, και εμφανισιακά μοιάζουν τόσο ώστε μάλλον κατάγωνται από το ίδιο χωριό. Στο γήπεδο συνήθως πηγαίνω με ένα φίλο.

Όταν έχει κόσμο ο Ρατανπλάν φεύγει και παίζει με τις γάτες(!). Άλλες φορές στήνει καρτέρι στα λίγα αυτοκίνητα που περνάνε από εκεί. Παραδέχομαι δημόσια πως δύο – τρεις φορές δεν κρατήθηκα και όταν τον είδα να κάνει ηρωική έφοδο προς το αυτοκινητό μου γκάζοσα και έστριψα προς το μέρος του. Ακόμα θυμάμαι με χαρά τα «κάι-κάι» φόβου.

Πριν με καταδώσετε στην WWF αφήστε με να τελειώσω την ιστορία μου.

Το πρόβλημα είναι τον χειμώνα όταν έχει ήλιο (προφανώς όταν χιονίζει δεν παίζω basket αλλά τέλος πάντων). Ο Ρατανπλάν αράζει στην μέση του γηπέδου και λιάζεται. Όταν είμαι με τον φίλο μου ο «φύλακας» μας κοιτάει με ένα βλέμμα μίσους αλλά φεύγει και πηγαίνει να παίξει με τις γάτες.

Όταν όμως είμαι μόνος μου...


Σηκώνει λίγο το κεφάλι του με κοιτάει και αρχίζει να γρυλίζει. Αμέσως μετά σηκώνεται και γρυλίζει πιο δυνατά. Από το στόμα του τρέχουν λευκοί πυκνοί αφροί. Μερικές φορές αποχωρώ από το γήπεδο χωρίς διαπραγματεύσεις. Προφανώς και δεν φοβάμαι, αλλά είναι γνωστό πως είμαι φιλόζωος και δεν θέλω να διαταράξω το οικοσύστημα του Ρατανπλάν. Άλλες φορές μπαίνω διακριτικά στο γήπεδο και αρχίζω τα σουτάκια. Ο Ρατανπλάν γρυλίζει, αφρίζει και μετά από αρκετή ώρα φεύγει.


Πριν από μερικά χρόνια την Κυριακή του Πάσχα έπαιζα μπάσκετ με τον φίλο μου και ήρθε ο φύλακας (ο κανονικός όχι ο Ραντανπλάν) του γηπέδου. Κρατούσε ένα αλουμινόχαρτο και μέσα είχε κοκορέτσι και αρνί. Εκείνη την ημέρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν: εμείς είμασταν αυτοί που γρυλίζαμε και αφρίζαμε. Ο σκύλος σε χρόνο dt είχε πάει και έκανε χαρές στον φύλακα. Αυτός μας βλέπει και μας λέει «Α! Αυτός!», δείχνοντας τον Ρανταναπλάν, «Αυτός είναι το καλύτερο παιδί». Η απάντηση μας λογοκρίθηκε.

Πέρυσι τον χειμώνα μου τηλεφωνάει ο φίλος μου:
-Έλα μου λέει γεμάτος χαρά. Έλυσα το μυστήριο του Μάκη.
-Ποιος είναι ο Μάκης; Απαντάω.
-Έλα ρε ο Μάκης μου ξαναλέει.
-Ρε καμένε, του λέω, είσαι μεθυσμένος στις 12 το μεσημέρι; Καλά δεν ντρέπεσαι και είσαι δικαστής; Τουλάχιστον να σέβεσαι εμάς του εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.
-Όχι, επέμενε αυτός, για τον Μάκη λέω τον σκύλο στο γήπεδο του Basket. Πήγα και παραπονέθηκα στην φύλακα. Αυτός μου είπε πως ο Μάκης – Ρατανπλάν δεν πειράζει κανένα απλώς θέλει χάδια. Πήγαμε μαζί και τον χαϊδεψα.

Τελικά το παν στην ζωή είναι να έχεις τρόπους...

Όμως μετά από λίγες μέρες μου ξανατηλεφωνάει ο φίλος μου.
-Ρε με δάγκωσε!
-Καλά σου έκανε, αλλά ποιος;
-Ο Μάκης!
-Ο Μάκης; Μα δεν μου είπες πως είχετε γίνει κολλητοί και κανονίζατε να πάτε και για γκόμενες.
-Ρε σοβαρά μiλάω, πήγα να τον χαϊδέψω και μου επιτέθηκε.
-Δεν μου λες, απαντάω, πότε είπαμε πας Σκωτία για να λύσεις το μυστήριο της λίμνης Λοχ-Νες;

Ηλιοβασίλεμα από το γήπεδο, είπαμε απίστευτη τοποθεσία...