Οι αλλαγές στο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Ή αλλιώς ζηλεύω...

Επιτέλους! Την εβδομάδα που μας πέρασε το Υπουργείο παιδείας ανακοίνωσε τις αλλαγές που έγιναν στο τόσο συζητημένο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Αλλαγές οι οποίες βασίστηκαν στις απόψεις όλων εκτός από των ειδικών, καθηγητές πανεπιστημίου ιστορίας και παιδαγωγικής, και των άμεσα ενδιαφερομένων, των δασκάλων.

Διαβάζοντας στις εφημερίδες τις αλλάγες που αναγκάστηκε να κάνει η συγγραφική ομάδα αρχικά παραξενεύτηκα. Οι αλλαγές αφορούσαν λέξεις που αλλάζουν ελάχιστα το νόημα του κειμένου, το «ζήτημα»να γίνει «πρόβλημα» και λοιπά. Όμως το τελικό αίσθημα μου είναι άλλο: ζήλεια. Ζήλεια που υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που έχουν τόσο πολύ χρόνο για να ξεκοκαλίζουν ένα βιβλίο και να ξεψυρίζουν τις λέξεις μία-μία. Δεν γνωρίζω τον χρόνο που απαιτείται, δεν το έχω κάνει ποτέ άλλωστε, αλλά πρέπει κάποιος να αφιερώσει πολύ χρόνο για να το κάνει και για να τον αφιερώσει σημαίνει πως έχει ένα πολύ σημαντικό πλεόνασμα ελεύθερου χρόνου. Εγώ δεν τον διαθέτω, ίσως επειδή είμαι εργαζόμενος.

Θέλω όμως να σχολιασω και μερικές αλλαγές. Σχόλια που γεννήθηκαν αυτόματα διαβάζοντας τα σχετικά άρθρα.

Τι άλλαξε πραγματικά με την αντικατάσταση της λέξης συνωστισμός από το λεκτικό «οι Ελληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε δραματικές συνθήκες»; Δεν ξέρω, ίσως να φταίει και το γεγονός ότι δεν έκανα σε Ελληνικό σχολείο την ΣΤ Δημοτικού.

Πολλές από τις αλλαγές επιβλίθηκαν από την Κύπρο η οποία ήταν από τους ποιο σφοδρούς επικριτές του βιβλίου. Μέχρι τώρα ήξερα πως η χώρα μας είχε κάνει Outsource στη Κύπρο την εξωτερική της πολιτική, με το δόγμα «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα υποστηρίζει», από την υπόθεση του βιβλίου έμαθα πως κάναμε outsource στη Κύπρο και την παιδεία των παιδιών μας. Σίγουρα οι αλλαγές που απαίτησε η Κυπριακή κυβέρνηση ήταν πολύ ουσιώδες όπως η αλλαγή της λέξης «διχοτόμηση» με τη λέξη «διαίρεση». Ας υποθέσουμε πως έχουμε ένα παγωτό και θέλουν να το μοιραστούν δύο παιδιά. Η αντίληψη που έχω για την λέξη διχοτόμηση είναι ότι έρχεται κάποιος με ένα τσεκούρι και κόβει το παγωτό στη μέση, μία λέξη που διαιρεί κάτι αλλά βίαια. Η αντίληψη που έχω για την λέξη διαίρεση είναι πως το παγωτό κόβεται σε δύο μέρη μετά από συνεννόηση. Ίσως η διαίρεση της Κύπρου να έγινε μετά από συννεόηση και δεν το γνωρίζω.

Για να μην παρεξηγηθώ δεν θεωρώ όλες τις αλλαγές αρνητικές όπως η αλλαγή στην αναφορά του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου του 1940. Η νέα πρόταση, που είναι η κατάχρηση της υπερβολής, θα προετοιμάσει άριστα τα παιδιά στο τηλεοπτικό περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσουν. Τηλεοπτικό περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούν οι ούτε καν γραφικοί επικριτές του βιβλίου, λιακόπουλος, ζουράρις, παπαθεμελής, καρατζαφέρης κλπ.

Το κείμενο το πήρα από το πρώτο μου μπλογκ, όποιος θέλει να το διαβάσει μπορεί να το κάνει εκεί: Οι αλλαγές στο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Ή αλλιώς ζηλεύω....