Δικαιοσύνη;

Το συμπέρασμα που έβγαλα από την υπόθεση της ποδοσφαιρικής παράγκας είναι ότι τελικά η δικαιοσύνη είναι πολύ απλή: αν είσαι μαρίδα, βλέπε Μπέος ή Ψωμιάδης, τιμωρήσε με μία μικρή ποινή, αν είσαι μεγαλοκαρχαρίας: βλέπε Θέμος Ανασταστιάδης, Κόκκαλης η Μαρινάκης αθωώνεσαι πανηγυρικά :(

Για τα ταξί...

Το σίριαλ, και τηλεοπτικό φυσικά, αυτής της περιόδου είναι οι απεργίες και οι δράσεις των ιδιοκτητών ταξί. Ολοι έχουμε τηλεοράσεις οπότε έχουμε δει τις πράξεις τους, ευτυχώς η πλειοψηφία των Ελλήνων τους καταδικάζουν παρόλο που αυτοί συνεχίζουν το χαβά τους.

Η Αττική είναι όμηρος τους, τι τραβάει ο “άμαχος” πληθυσμός για να εκλεγεί Βουλευτής ο κύριος Λυμπερόπουλος...

Δεν έχω σκοπό να σχολιάσω περισσότερο μιας και ανήκω στα κορόιδα που πληρώνουν τα διόδια οπότε μπορεί να γίνω και εγώ αγανακτησμένος, μόνο που θα έχω απόλυτο δίκαιο :)

Θα θα σας μία ιστορία που μου συνέβει στο Tromsø της Νορβηγίας, υποθέτω ότι δεν γνωρίζετε που βρίσκεται αυτή η πόλη οπότε μπορείτε να το μάθετε επιλέγοντας τον σύνδεσμο της wikipedia. Στη συγκεκριμένη πόλη είχα πάει το καλοκαίρι του 2004 με ένα φίλο και θελήσαμε να νοικιάσουμε ένα όχημα για να γυρίσουμε τη περιοχή. Ζητήσαμε από το ξενοδοχείο να μας εκτυπώσουν σε ένα χαρτί τα car rentals της πόλης.

Μπήκαμε σε ένα ταξί, το οποίο ήταν σε άριστη κατάσταση και πεντακάθαρο, και είπαμε στον οδηγό ότι θέλουμε να πάμε εκεί. Τα Αγγλικά του οδηγού ήταν τέλεια. Φτάσαμε στον προορισμό μας και καταλάβαμε ότι μας είχε πάει σε λάθος μέρος, του το είπαμε και μας απάντησε: συγνώμη έκανα λάθος, ενώ φταίγαμε εμείς, θα σας πάω στο σωστό μέρος και θα σας πάρω λιγότερα χρήματα, πράγματι μας πήγε στο σωστό μέρος και μας πήρε λιγότερα χρήματα. Πριν αποβιβαστούμε μας ρώτησε αν θα πληρώσουμε με μετρητά ή με πιστωτική. Όταν κατεβήκαμε μας φώναξε επειδή δεν είχαμε πάρει την απόδειξη.

Αυτός είναι ένας σοβαρός επαγγελματίας όχι οι τραμπούκοι του Λυμπερόπουλου.

Το τραγικό είναι ότι σε λίγα χρόνια ο Λυμπερόπουλος θα “στολίζει” το κοινοβουλιό μας ενώ ο σωστός επαγγελματίας θα είναι ένας ταξιτζής στα πέρατα του κόσμου.

Ενα από τα θετικά της κρίσης είναι ότι οι ταξιτζήδες δεν είναι πλέον επιλεκτικοί στη πελατεία τους αλλά αυτό προυποθέτει να μην απεργούν.

Οι αλλαγές στο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Ή αλλιώς ζηλεύω...

Επιτέλους! Την εβδομάδα που μας πέρασε το Υπουργείο παιδείας ανακοίνωσε τις αλλαγές που έγιναν στο τόσο συζητημένο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Αλλαγές οι οποίες βασίστηκαν στις απόψεις όλων εκτός από των ειδικών, καθηγητές πανεπιστημίου ιστορίας και παιδαγωγικής, και των άμεσα ενδιαφερομένων, των δασκάλων.

Διαβάζοντας στις εφημερίδες τις αλλάγες που αναγκάστηκε να κάνει η συγγραφική ομάδα αρχικά παραξενεύτηκα. Οι αλλαγές αφορούσαν λέξεις που αλλάζουν ελάχιστα το νόημα του κειμένου, το «ζήτημα»να γίνει «πρόβλημα» και λοιπά. Όμως το τελικό αίσθημα μου είναι άλλο: ζήλεια. Ζήλεια που υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που έχουν τόσο πολύ χρόνο για να ξεκοκαλίζουν ένα βιβλίο και να ξεψυρίζουν τις λέξεις μία-μία. Δεν γνωρίζω τον χρόνο που απαιτείται, δεν το έχω κάνει ποτέ άλλωστε, αλλά πρέπει κάποιος να αφιερώσει πολύ χρόνο για να το κάνει και για να τον αφιερώσει σημαίνει πως έχει ένα πολύ σημαντικό πλεόνασμα ελεύθερου χρόνου. Εγώ δεν τον διαθέτω, ίσως επειδή είμαι εργαζόμενος.

Θέλω όμως να σχολιασω και μερικές αλλαγές. Σχόλια που γεννήθηκαν αυτόματα διαβάζοντας τα σχετικά άρθρα.

Τι άλλαξε πραγματικά με την αντικατάσταση της λέξης συνωστισμός από το λεκτικό «οι Ελληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε δραματικές συνθήκες»; Δεν ξέρω, ίσως να φταίει και το γεγονός ότι δεν έκανα σε Ελληνικό σχολείο την ΣΤ Δημοτικού.

Πολλές από τις αλλαγές επιβλίθηκαν από την Κύπρο η οποία ήταν από τους ποιο σφοδρούς επικριτές του βιβλίου. Μέχρι τώρα ήξερα πως η χώρα μας είχε κάνει Outsource στη Κύπρο την εξωτερική της πολιτική, με το δόγμα «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα υποστηρίζει», από την υπόθεση του βιβλίου έμαθα πως κάναμε outsource στη Κύπρο και την παιδεία των παιδιών μας. Σίγουρα οι αλλαγές που απαίτησε η Κυπριακή κυβέρνηση ήταν πολύ ουσιώδες όπως η αλλαγή της λέξης «διχοτόμηση» με τη λέξη «διαίρεση». Ας υποθέσουμε πως έχουμε ένα παγωτό και θέλουν να το μοιραστούν δύο παιδιά. Η αντίληψη που έχω για την λέξη διχοτόμηση είναι ότι έρχεται κάποιος με ένα τσεκούρι και κόβει το παγωτό στη μέση, μία λέξη που διαιρεί κάτι αλλά βίαια. Η αντίληψη που έχω για την λέξη διαίρεση είναι πως το παγωτό κόβεται σε δύο μέρη μετά από συνεννόηση. Ίσως η διαίρεση της Κύπρου να έγινε μετά από συννεόηση και δεν το γνωρίζω.

Για να μην παρεξηγηθώ δεν θεωρώ όλες τις αλλαγές αρνητικές όπως η αλλαγή στην αναφορά του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου του 1940. Η νέα πρόταση, που είναι η κατάχρηση της υπερβολής, θα προετοιμάσει άριστα τα παιδιά στο τηλεοπτικό περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσουν. Τηλεοπτικό περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούν οι ούτε καν γραφικοί επικριτές του βιβλίου, λιακόπουλος, ζουράρις, παπαθεμελής, καρατζαφέρης κλπ.

Το κείμενο το πήρα από το πρώτο μου μπλογκ, όποιος θέλει να το διαβάσει μπορεί να το κάνει εκεί: Οι αλλαγές στο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Ή αλλιώς ζηλεύω....

Βρυξέλλες και Seattle

Σήμερα αναχωρώ για τις Βρυξέλλες οι οποίες είναι μία στάση για τον τελικό προορισμό μου που είναι το Seattle.

Στο Seattle πάω για να παντρέψω τον παιδικό μου φίλο Εκτωρα Αλκίνοο Βαγιανό.

Μιας και έχω μεγαλώσει στις Βρυξέλλες και πηγαίνω συχνά έχω γράψει αρκετά ποστς, τα οποία μπορείτε να διαβάσετε εκεί: καινούργιο,
παλιό.

Χαίρομαι για πολλούς λόγους μερικοί από τους οποίους είναι ότι για λίγες μέρες θα ζήσω σε χώρες που χαρακτηρίζονται από πολιτισμό και Δημοκρατία :)

Σίγουρα δεν θα μου λείψουν, αναφέρω μερικά μιας και η λίστα είναι σχεδόν ατελείωτη..., τα Suvs, οι Harley Davidson, η ηχορύπανση, οι νεοναζί στα Δημοτικά συμβούλια, οι παπάδες που κυβερνάνε και ο λαϊκισμός πολλών ανθρώπων ειδικά πολιτικών όπως ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Μίκης Θεοδοράκης.

Αφήστε ήσυχους τους Αγανακτισμένους.

Τις τελευταίες ημέρες στις περισσότερες μεγάλεις πόλεις της Ελλάδας γίνονται διαδηλώσεις πολιτών οι οποίοι ονομάζονται “οι Αγανακτισμένοι”. Το σημαντικό γεγονός είναι ότι είναι απλοί πολίτες άρα δεν ελέγχονται από κανένα κόμμα, συνδικάτο ή οποιαδήποτε άλλη οργάνωση. Η απόδειξη είναι ότι όταν προσπάθησε να συμμετάσχει μία ομάδα της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, οι Αγανακτισμένοι τους ζήτησαν ευγενικά να φύγουν.

Δυστυχώς διάφοροι προσπαθούν να εκμεταλευτούν το κλίμα σφετερίζοντας τους, δεν νομίζω ότι πολλοί θα εκπλαγούν αν αναφέρω τον Ανθιμο και τον Μίκη.

Θα αφήσω ασχολίαστω το εξώφυλλο της εφημερίδας ”Ελεύθερος Τύπος” το οποίο είχε μία φωτογραφία ενός διαδηλωτή με ένα πανό που έγραφε: Jeffrey go home!...

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τα αιτηματά τους αν εξαιρέσουμε τις μούτζες στη Βουλή.

Κλείνω εκφράζοντας μία απλή ευχή: Σας παρακαλώ αφήστε τους να εκφραστούν ελεύθερα και πάνω από όλα ειρηνικά.

Η ερμηνειά της ιστορίας και τα σχολικά βιβλία.

Υποθέτω πως αρκετοί θα έχετε αναρωτηθεί για ποιο λόγο οι μαθήτες διδάσκονται ιστορία στο σχολείο, σε όλες τις χώρες, δεδομένου ότι είναι μία επιστήμη η γνώση της οποίας δεν είναι χρήσιμη στην επαγγελματική ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων. 

Η συνηθισμένη απάντηση είναι για να γνωρίζουμε το παρελθόν μας, την καταγωγή μας, δηλαδή για να κατασκευάσει εθνικές ταυτότητες. Άλλοι, λιγότεροι, λένε ότι η ιστορία πρέπει να διδάσκεται για να έχουμε ένα «μπούσουλα» ώστε να παίρνουμε μαθήματα για την μελλοντική μας πορεία. 

Σε κάθε περίπτωση η σχολική διδασκαλία της ιστορίας είναι η διδασκαλία μιας συγκεκριμένης έκδοσης της ιστορίας δηλαδή μιας ερμηνείας της. Μία κοινότυπη άποψη λέει πως είναι αδύνατον να μάθεις την πραγματική ιστορία αλλά πάντα θα γνωρίζεις μία ερμηνεία της γιατί ο συγγραφέας, δηλαδή ο ιστορικός (ελπίζω τουλάχιστον οι συγγραφείς της ιστορίας να είναι επαγγελματίες ιστορικοί), δεν θα καταφέρει να αποβάλει τα προσωπικά του πιστεύω απαγγέλοντας την ιστορία. Διαφωνώ, όποιος συγχέει τα πιστεύω του με την επιστήμη δεν είναι επιστήμονας, ιστορικός στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά προπαγανδιστής (δεν βρίσκω τον χαρακτηρισμό απόλυτα αρνητικό) των πολιτικών του πιστεύω. Φυσικά δέχομαι πως η ιστορία δεν είναι απόλυτη, νέες ανακαλύψεις γίνονται όλη την ώρα οπότε αλλάζει και η άποψη που μπορεί να έχουμε για ένα συγκεκριμένο γεγονός, αυτό όμως είναι χαρακτηριστικό της ιστορίας ως επιστήμης.

Για αυτό το λόγο γίνεται και ο σαματάς για το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού. Αυτοί που φωνάζουν θέλουν να επιβάλλουν την δική τους ερμηνεία της ιστορίας. Το πρόβλημα είναι πως αυτοί δεν θέλουν να επιβάλλουν απλώς μία διαφορετική ερμηνεία αλλά μία «καθαρή» έκδοση της ιστορίας όπου αγιοποιεί την μία πλευρά (την Ελλάδα) και παρουσιάζει τους άλλους σαν εχθρούς που έχουν σαν μόνο σκοπό την καταστροφή μας.

Θα ξεφύγω από την εθνοκεντρική μας «μάχη» και θα αναφερθώ σε ένα ιστορικό γεγονός όπου κάποιος θα πίστευε πως δύσκολα μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες, λόγο της έκτασης του, την σημασίας του και του γεγονότος ότι είναι πρόσφατο άρα υπάρχει πληθώρα πηγών: τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξέρω τρεις διαφορετικές ερμηνείες (μπορεί να υπάρχουν 333) ή να το θέσω αλλιώς σύμφωνα με την αντίληψη που έχουν διαφορετικά έθνη για τον πόλεμο μπορώ να τα καταχωρίσω σε τρία «στρατόπεδα»*. 

1. Ο πόλεμος ήταν η μεγαλύτερη μαλακία που έχει κάνει ποτέ η ανθρωπότητα. Η ένταση του, οι καταστροφές, οι σφαγές και τα εγκλήματα του πολέμου ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Είναι ένα κομβικό σημείο της ιστορίας μας, πρέπει να το έχουμε σαν παράδειγμα προς αποφυγή ώστε να μην το ξαναεπαναλάβουμε. Από τα παθήματα του πολέμου μάθαμε τι είναι το «κακό», το οποίο δεν είναι ένα συγκεκριμένο έθνος αλλά μία ιδεολογία κλπ. Αυτός είναι ένας από τους ιδρυτικούς «μύθους» της Ε.Ε. και τον συναντάς συνήθως στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

2. Ο πόλεμος ήταν εθνικό–απελευθερωτικός όπου οι ναζί μας βοήθησαν να απελευθερωθούμε από τους Ρώσους. Αυτή είναι η αντίληψη που κυριαρχεί στις Βαλτικές χώρες, όπου οι «κακοί» είναι οι Ρώσοι μιας και αυτοί ήταν οι εχθροί του έθνους, θέλω να πιστεύω πως δεν θεωρούν τους ναζί «καλούς». Ο πόλεμος ήταν ένα κομβικό σημείο του έθνους μας δεδομένου ότι σε αυτόν βλέπουμε την δημιουργία του. 

3. Οι θυσίες και οι ηρωικές μάχες του έθνους μας ήταν καθοριστικές ώστε να κερδίσουν τον πόλεμο οι «καλοί», αν δεν υπήρχαμε εμείς ο πόλεμος είτε θα κρατούσε πολλά χρόνια ακόμα είτε θα κέρδιζαν οι ναζί. Αυτή την ερμηνεία την συναντάμε στην Σ. Ένωση (ο μεγάλος πατριωτικός πόλεμος) που στην συνέχεια την οικιοποιήθηκαν οι Ρώσοι, στην Γιουγκοσλαβία (τουλάχιστον ένα μέρος της), στην Ελλάδα ("Οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες") και σε ένα κομμάτι των ΗΠΑ (από τα επιχειρήματα των neo-cons ενάντια των Γάλλων για τον πόλεμο του Ιράκ). Ο πόλεμος χρησιμοποιείται για να αποδείξει την μοναδικότητα του έθνους και τα χαρακτηριστικά του που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα έθνη.

Από τις 3 ερμηνείες ασπάζομαι την πρώτη. Είναι μία ερμηνεία η οποία προσπαθεί να μας διδάξει από τα σφάλματα του παρελθόντος και να μην κατασκευάσει στερεότυπα και μοναδικότητες. Οι άλλες δύο ερμηνείες δεν διδάσκουν τίποτα απλώς κατασκευάζουν μύθους. 

Φοβάμαι πως θα αργήσω πολύ να την δω στα βιβλία της ιστορίας.

* Όποιος θέλει να δει τις διαφορετικές ερμηνείες μπορεί να ανατρέξει στον τύπο για την επέτειο για τα 60 χρόνια από το τέλος του πολέμου που έγινε στην Μόσχα τον Μάιο του 2005. Δύο σχετικά άρθρα: Who won World War II?  και Russia's controversial celebrations.

Είναι το ΠΑΣΟΚ Σοσιαλιστικό κόμμα;

Αν κρίνω από την ονομασία του ναι αλλά ζούμε στη χώρα που είσαι ότι δηλώσεις και μιας και το ποστ μου είναι πολιτικό πρέπει να ανεφέρω τον κύριο Καρατζαφέρη που μας έχει πείσει ότι είναι κεντροδεξιός.

Πολλοί κατηγορούν το ΠΑΣΟΚ για την οικονομική πολιτική η οποία είναι φιλελεύθερη. Πρώτα από όλα το γεγονός ότι τα οικονομικά είναι βασικό θέμα με τιμάει σαν οικονομολόγο. Προφανέστατα και τα Οικονομικά είναι βασικότατο θέμα μιας και χωρίς “σάλιο” δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα σε μία καπιταλιστική κοινωνία. Το θέμα είναι ότι η Κυβέρνηση, δεν έχει σημασία ποιο κόμμα βρίσκεται στην εξουσία, είναι “δέσμια”, το βάζω σε παρένθεση μιας και για τα χάλια της Οικονομίας μας φταίμε οι Ελληνες και μάλλον δεν υπάρχει καλύτερη λύση, της τρόικας μιας και αυτή την ορίζει. Ακόμα και αν δεν υπήρχε η τρόικα είμαστε μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης άρα είμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε τις οδηγίες της και στο θέμα της οικονομίας η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι φιλελεύθερη. Η Ελλάδα δεν είμαι απομονομένο νησί αλλά εξαρτάται άμεσα από τους εταίρους της. Πρέπει να σημειώσω ότι ως και η Κομμουνιστική Κούβα κάνει φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και για να πω την αυτονόητη κακία μου: σε εκείνη τη χώρα οι άνθρωποι δεν έχουν την επιλογή κυβέρνησης και η ελευθερία του λόγου είναι κάτι σχετικό.

Οι ενστάσεις μου είναι άλλες. Πριν τις εκλογές ο Παπανδρέου είχε σαν πολιτική: καμία ανοχή στην εγκληματικότητα πολιτική-ορισμός της ακροδεξιάς, δεν έχω ακούσει κάποιον να τον κατηγορεί. Προφανώς και δεν έχει ασυλία μιας και όλοι λένε την καραμέλα: λεφτά υπάρχουν.

Χθες 24/4/2011 οι Ελληνορθόδοξοιγιόρτασαν το Πάσχα. Κανένα πρόβλημα και δικαιωμά τους όμως η “Σοσιαλιστική” κυβέρνηση πήγε σύσομη στις Εκκλησίες. Πέρα από αυτό ένα αεροπλάνο της πολεμικής μας αεροπορίας πήγε στα Ιεροσόλυμα και παρέλαβε το Αγιο Φως, το οποίο υποδέχτηκε η πολιτική ηγεσία σαν αρχηγό κράτους, δεν σχολιάζω την ιεροσυλία μιας και αυτό είναι πρόβλημα των Χριστιανών Ορθόδοξων, και φυσικά στην Αθήνα σώματα του στρατού είχαν παραταχτεί σαν να είχαμε Εθνική γιορτή. Και για αυτή τη σπατάλη πόρων δεν άκουσα κάποιον να διαμαρτύρεται...

Προσθήκη όχι άμεσα σχετική: με τσαντίζει που συγκρίνουν τον ΓΑΠ με τον πατέρα του ο οποίος ήταν ο ορισμός του λαϊκιστή και του οπορτουνιστή.

Μία "κατηγορία" εις βάρους του είναι ότι είναι αβάσφτιστος και μερικοί τον αποκαλούν υποτιμιτικά Τζέφρι...

Nina Simone: Sinnerman

Βαγγέλης Μαρινάκης

O Βαγγέλης Μαρινάκης είναι γόνος μιας μεγάλης εφοπλιστικής οικογένειας και πρόεδρος του ΟΣΦΠ τον οποίο αγόρασε από τον Σωκράτη Κόκκαλη.

Φέτος η ομάδα του κέρδισε το πρωτάθλημα της Superleague σχετικά άνετα.

Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με αυτό αλλά με ενόχλησέ ο τρόπος: τσαμπουκά και βία. Η αποθέωση ήταν το ντέρμπι με τον αιώνιο αντίπαλο. Ο αγώνας έγινε στις 19 Φεβρουαρίου και όλοι είδαμε τα έκτροπα με τους αφηνιασμένος οπαδούς του Ολυμπιακού να κυνηγάνε τους παίκτες του ΠΑΟ. Τις ημέρες πριν τον αγώνα οι οπαδικές εφημερίδες του ΟΣΦΠ είχαν φροντίσει να δημιουργήσουν το απαραίτο κλίμα φανατισμού με πρώτη και “καλύτερη” τον Πρωταθλητή που είχε στο εξώφυλλο του το αστέρι του Παναθηναϊκόυ Σιμπρίλ Σισέ με μία φούστα και τα απαραίτητα σεξιστικά σχόλια. Για να μην γίνει κάποια παρεξήγηση γράφω απαραίτητα μιας και οι αναγνώστες αυτής της εφημερίδας δεν έχουν και πολύ παιδεία. Το χειρότερο είναι ότι ο Μαρινάκης ζήτησε και τα ρέστα.

Ο Μαρινάκης ζήλεψε τη “δόξα” του προκατόχου του και μάλλον πέτυχε τον σκοπό του να αποκτήσει ιδιωτικό στρατό.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν πράκτορας της Στάζι αλλά αθωώθηκε, ο εκδότης του Πρωταθλητή είναι ο πολύς Θέμος Αναστασιάδης ο οποίος ήταν ο κομιστής του επίμαχου DVD του Ζαχόπουλου και φοβάμαι ότι όταν γίνει η δίκη θα αθωωθεί και αυτός.

Παράλληλα με την εποχή Μαρινάκη στον Ολυμπιακό ξαναεμφανίστηκε και η περίφημη παράγκα, τυχαίο; Δεν νομίζω :P, σε κάθε περίπτωση χαμένο είναι το Ελληνικό ποδόσφαιρο μιας και άνθρωποι σαν τον Μαρινάκη διώχνουν τους υγιείς οπαδούς από τα γήπεδα. Πολύ φοβάμαι ότι χαίρεται τους τίτλους του μιας και ανήκει στη κατηγορία των ανθρώπων που δεν τους ενδιαφέρει το κοινό καλό.

Και φυσικά αυτό είναι τραγικό για τη χώρα μας :(

Βρυξέλλες!

Αύριο το πρωί πηγαίνω στη πόλη που μεγάλωσα τις Βρυξέλλες. Πέρα από τη νοσταλγία των παιδικών, εφηβικών και φοιτιτκών μου χρόνων έχω πολλούς άλλους λόγους για να χαίρομαι.
1. Χαρακτηριστικά της πόλης που δεν υπάρχουν στην Αθήνα όπως: Ηρεμία, Πολιτισμός, Δημοκρατία, Πολυπολιτισμικότητα (τουλάχιστον με τη θετική της πλευρά)
2. Την αδελφή μου και τα ανήψια μου, πόσο μάλλον που σήμερα ο Αλέξανδρος πήρε μέρος σε ένα διαγωνισμό αριθμητικής από όλα τα σχολεία της Βαλλωνίας και φυσικά χαίρεται πάρα πολύ.
3. Σπιτικό φαγητό μιας και η μητέρα μου είναι εκεί.
4. Παιδικούς φίλους
5. Visa για τις ΗΠΑ μιας και τον Ιούνιο πρέπει να πάω στο Seattle και μιας και θα πάω μέσω Βρυξελλών θα τη βγάλω εκεί.

Σχετικά ποστς έχω ανεβάσει και στα 2 μπλογκς μου οπότε μπορείτε να διαβάσετε και εκείνα:
Από το ioannisk: Όταν το ΜΕ.Ρ.Α. - Ν.Α.Ρ. ανακάλυψε το Κόσσοβο στις ...Βρυξέλλες
Brussels Jazz Marathon
Place des Martyrs
Quartier Européen
Από το ιωάννηςΚ: Βρυξέλλες...
Βρυξέλλες...
Συνταγή: Gordon Blue
Βρυξέλλες - Brussel – Bruxelles – Brussels