2 χρόνια μετά...

2 Χρόνια μετά...
Σήμερα, 9/9/2009 συμπληρώνονται δύο χρόνια από το σοβαρότερο πρόβλημα υγείας που είχα μέχρι σήμερα: Το ανεύρυσμα στον εγκέφαλο.
Ας αρχίσω με τα ποιο βαρετά δηλαδή τα ιατρικά: Το ανεύρυσμα είναι μία ελλατωματική φλέβα η οποία μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε στον οργανισμό. Όπως θα καταλάβατε από την εισαγωγή, στην δικιά μου περίπτωση το ανεύρυσμα βρισκόταν στον εγκέφαλο.
Εγώ, όπως και οι περισσότεροι ασθενείς ανευρυσμάτων, αγνοούσα την ύπαρξη του ανευρύσματος και το έμαθα με τον ποιο "αποτελεσματικό" τρόπο, δηλαδή με τη ρήξη του...

Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Αυτό που θυμάμαι είναι ήμουνα στη παραλία της Καλαμάτας και πως βγαίνοντας από τη θάλασσα και πηγαίνοντας να ξαπλώσω στην παραλία, σκύβω και νοιώθω μία ζαλάδα. Το μόνο που πρόλαβα να πω και να κάνω ήταν να πω στη Dr Παύλου "ζαλίζομαι!". Από αυτό το σημείο και μετά ότι ξέρω μου το έχουν πει συγγενείς και φίλοι.

Με το που έπεσα "ξερός" πλάκωσαν επάνω μου διάφοροι παρευρισκόμενοι και αρχίσανε τις "συμβουλές": "κάνε αυτό" και "κάνε το άλλο". Ανάμεσα στις "συμβουλές" που έδωσαν ήταν και η εξής: "Σήκωσε ψηλά τα πόδια του για να πάει αίμα στον εγκέφαλο". Δεδομένου ότι εκείνη τη στιγμή αιμορραγούσα στον εγκέφαλο όλοι μπορούν να φανταστούν πως αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουνα. Ήμουνα τυχερός, όπως άλλωστε τυχερός ήμουνα σε όλη τη διάρκεια της ασθένειας μου, γιατί εκείνη την περίοδο στο ξενοδοχείο που βρισκόμουνα διεξαγόταν ένα ιατρικό συνέδριο και έτυχε μία γιατρός να παρακολουθήσει τη σκηνή και να πει στην φίλη με την οποία βρισκόμουνα: "Μην τους ακούς, το μόνο που χρειάζεται είναι οξυγόνο", ευτυχώς το ξενοδοχείο ήταν κυριλέ και είχαν φιάλη με οξυγόνο. Έτσι σώθηκα αρχικά.
Παράλληλα η κοπέλα με την οποία βρισκόμουνα είχε την σωστή έμπνευση και αντί να τηλεφωνήσει στους γονείς μου τηλεφώνησε σε ένα ξάδελφο που είναι γιατρός και μάλιστα πολύ καλός. Δεύτερη τύχη... Ο Κωστής "αγχώθηκε" και κανόνισε τα σχετικά με την νοσηλεία μου: Μεταφορά στο νοσοκομείο της πόλης και βασικές εξετάσεις, στην συνέχεια μεταφορά στην Αθήνα και στο ΚΑΤ*. Εκεί είχε κανονιστεί να με παραλάβει ασθενοφόρο του ΥΓΕΙΑ και να με μεταφέρει σε αυτό. Με έβαλαν σε βαθιά καταστολή μέχρι το τέλος του Οκτωβρίου, περίπου.

Σαν να μην έφτανε η σοβαρότητα της ασθένειας μου η νοσηλεία μου δεν ήταν καθόλου ομαλή και κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου είχα πάρα πολλές επιπλοκές: δευτερεύων ανεύρυσμα, εμβολή στα πνευμόνια μου, πυρετός που δεν έπεφτε με τίποτα και λοιπά. Επιπλέον μπήκα στο χειρουργείο πολλές φορές.

1/11/2007
Η ημέρα που ξύπνησα!

8/11/2007
Το πρώτο "πάρτυ" μιας και τότε ξαναμίλησα μετά από δύο ημέρες. Ήταν ανήμερα των ταξιαρχών και οι γονείς μου έκαναν "τάμα". Την επόμενη χρονιά να πάμε στην Λέσβο γιατί εκεί οι Ταξιάρχες έχουν την τιμητική τους. Πράγματι πήγαμε και ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία αλλά εντελώς άσχετη με το παρόν post.

21/11/2007
Επιτέλους βγήκα από την εντατική μονάδα του Νοσοκομείου και πήγα σε θάλαμο.

21/12/2007
Η ημέρα της μεγάλης εξόδου! Μετά από 3.5 μήνες νοσηλείας πήρα το πράσινο φως να βγω από το νοσοκομείο.
Η έξοδος μου από το νοσοκομείο δεν σήμανε ο τέλος των περιπετειών μου. Εξ' αιτίας της μακράς νοσηλείας μου δεν μπορούσα να ελέγξω την αφόδεψη μου καθώς και την ούρηση μου. Μάλιστα για μεγάλο διάστημα "φορούσα" καθετήρα. Απίστευτη φρίκη! Σας εύχομαι να μην αποκτήσετε ποτέ αυτή την "εμπειρία". Χωριστά από τις ουρολοιμώξεις που μου προκάλεσε ο καθετήρας. Πράγματι πήγαινα στην τουαλέτα συνέχεια και δεν έβγαινε τίποτα. Ευτυχώς μετά από ένα - δύο μήνες η μητέρα μου πήρε την απόφαση και μου τον έβγαλε! Ας είναι καλά η γυναίκα!

Το εχω πει πολλές φορές και το ξαναλέω: ήμουνα τυχερός! Κανονικά σε περιπτώσεις σαν την δικιά μου μετά την πολύμηνη νοσηλεία ο ασθενής πηγαίνει σε κέντρο αποκατάστασης, εγώ όμως πήγα απ' ευθείας σπίτι μου. Μάλιστα πήγα σπίτι μου όρθιος, χωρίς αναπηρικό καροτσάκι, πατερίτσα ή "Πι". Το ωραίο είναι πως η μητέρα μου είχε ζητήσει από δύο φίλους μου να την βοηθήσουν επειδή στο γκαράζ μας έχει δύο σκαλοπάτια. Τελικά ούτε οι φίλοι χρειάστηκαν, ανέβηκα τα σκαλοπάτια μόνος μου :)

Σε κάθε περίπτωση ήμουνα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ τυχερός και είμαι υπερβολικά ευγνώμων στον Κωστή, στον MD Σουγιουτζόγλου (ο κύριος γιατρός που ανέλαβε τα νοσηλευτικά μου), στους άλλους γιατρούς και τους νοσηλευτές του νοσοκομείου, καθώς και στους φίλους μου που μου συμπαραστάθηκαν σε όλη τη διάρκεια της αποθεραπείας μου...
*1ον το ΕΚΑΒ μπορεί να μεταφέρει ασθενείς μόνο σε κρατικά νοσοκομεία, 2ον πολλοί φίλοι του Κωστή δουλεύουν στο ΥΓΕΙΑ το οποίο βρίσκεται δίπλα στο ΚΑΤ οπότε η επιλογή του ΚΑΤ ήταν μονόδρομος...

Υ.Γ. Δεν είχα αποθηκεύσει το πρόχειρο κείμενο στον Blogger και μιας και είμαι σε διακοπές δεν μπορούσα να το περάσω μιας και τα ίνερνετ καφέ δεν με άφηναν να βάλω το USB Stick μου. Ευτυχώς το είχα στείλει σε διάφορους φίλους μου και χάρη στον Μάρκο Ντενατμάρο το βρήκα :)